سوريا: في انتظار يوم الحسم

24 تموز 2013

كل الدلائل تشير إلى أن الأوضاع في سوريا تسير من سيءٍ إلى أسوأ، فالثورة التي انطلقت من أجل الحرية تحمل في مفاصلها الآن آلاماً لاتطاق وفي جسدها أوراماً خبيثة، والسوريون يدركون اليوم بأن ثورتهم ودماءهم وثرواتهم صارت مغنماً لمن لايحملون ذرةً من الإيمان باستقلالية هذا الشعب وهذه الجغرافيا، فعلى طرفي الصراع قوى مقاتلة مندرجة أسماؤها في لائحة الإرهاب الدولي، ووصل الأمر إلى غاية الاستهتار بحياة ومطالب ومستقبل السوريين جميعاً، حيث وزير خارجية روسيا لافروف الذي دعم نظام العائلة الأسدية الدموي بكل ما أوتي من قوة، على مختلف الصعد، يدعو بلا حياء للجوء المعارضة إلى أحضان هذا النظام المجرم، للتصدي معاً لإرهاب المجموعات المتطرفة التي لها مشروع إقليمي لايعترف بالدولة الوطنيةأو القوميةولاعلاقة له بالثورة السورية من أجل الحرية والديموقراطية وحقوق الإنسان. ويتجاهل هذا ا لداعم الروسي الكبير أنه يتحالف مع إيران المعروفة كأحد أهم محاور الشرفي المنطقة وأن أول من تعتمد عليه إيران في قتالها لإنقاذ الأسد من نهاية مذلة هو حزب الشيطانالذي تم إدراج جناحه العسكري المتورط في الحرب على الشعب السوري في لائحة المنظمات الإرهابية أيضاً

الثورة تفترس أولادها. نعم هذا صحيح، فها هي كتائب الفاروق تتوجه إلى محافظة الحسكة لمحاربة الشعب الكوردي تحت شعار محاربة المستعمرين والمحتلين!” عوضاً عن التحرك صوب العاصمة دمشق، حيث مركز إرهاب النظام، أو عوضاً عن فك الحصار عن السوريين في مدينة حمص، التي عانى أهلها مما لم تعانيه بغداد أثناء غزو هولاكو لها أو أثناء قصف الأمريكان لقصور ومقرات الطاغية صدام حسين، وحيث تم تدمير مسجد خالد بن الوليد، فهل تحولت الثورة الإسلامية التي تؤمن بها كتائب الفاروق إلى حربٍ على الشعب الكورديالمسلم في غالبيته، في شهر رمضان المبارك هذا؟

وها هو أردوغان التركي المسلم يعلن عن عدم تحمله المزيد من الأذى على حدود بلاده، بسبب أن الموضوع الساخن هنا متعلق بالشعب الكوردي، ولكنه صبر على أذى الأسد للشعب السوري ولبلاده تركيا لسنوات، دون أن يتحرك فعلياً لوقف النزيف السوري، مكتفياً بالتهديد والوعيد ورسم الخطوط الحمراءحول حمص وحلب، ومن ثم حول المدن التركية التي حاول الأسد إيصال لهيب نيرانه إليها، كما حدث في استانبول أخيراً من حوادث دموية واضطرابات مدفوع ثمنها، وكما حدث من تفجيرات إرهابية على الحدود من قبل

أمام هذه اللوحة البائسة للمشهد السوري الذي يزداد قتامةً في الألوان ورعباً في الاشكال، يقف العالم الحر الديموقراطي مندهشاً، بعد أن رأى بعيونه، وهو في حالة استرخاء صوفي وقلة حيلة، كيف تتحول سوريا التي اندلعت فيها ثورة من أجل الحريات السياسية وحقوق الإنسان إلى ساحةٍ لتصادم الإرهاب العقيدي، وإلى مجزرةٍ كبيرة للإنسانية، وبؤرة تتسع باستمرار من بؤر النار التي تستهدف وجوده ومشاريعه في المنطقة. وإذا كان السياسيون الجهلة لم يشعروا بحقيقة الأخطار التي تهب على مصالح بلادهم في الشرق الأوسط، فإن شعوبه لن تسكت عن فشلهم الكبير هذا في القيام بعمل صحيح حيال ما يجري في سوريا، وسترغمهم على القيام بواجبهم، ليس بسبب ما تراه هذه الشعوب يومياً على شاشات التلفزة من مجازر رهيبة ترتكب ضد الشعب السوري، وإنما لأنها تدرك خطر البركان الذي يقذف الحمم في الشرق الأوسط، وقد يقضي على مصالحها النفطية وأسواقها التجارية وأصدقائها ونقاط الارتكاز لاستراتيجية لبلدانها، وشعوب العالم الحر الديموقراطي لاترحم الأغبياء والضعفاء من قادة وسياسيي أوطانها، بل ترميهم جانباً كقشور الموز في الانتخابات التالية بسرعة وبدون تردد، لأنها تعشق الحرية ولاتقبل أن يستهين بحريتها ومصالحها أحد، مهما كان عزيزاً عليها ومهما كان ذا تاريخ وأمجاد عظيمة في تاريخها.

وعليه فإن الحكومات الغربية على الرغم من وجود ذرائع لديها لعدم التدخل العسكري في سوريا، وفي مقدمتها ذريعة المصاريف الهائلةالتي لاتستطيع بلدانها تحملها بسبب الأزمة المالية الحالية، وهذه ذريعة مقنعة للشعوب في كل مكانٍ من العالم، إلا أن الأسباب الداعية للتحرك عملياً، بصورة أو بأخرى، كثيرة ومقنعة أيضاً، وفي مقدمتها تنامي نفوذ المجموعات المتطرفة على الساحة السورية، وهي المعروفة بعدائها التقليدي للعالم الحر الديموقراطي، وكذلك توجه سوريا نحو التفتت والتقسيم، واشتداد النزاعات الطائفية، والتدخل السافر في هذه الحرب القذرة إلى جانب النظام من قبل ايران وسواها، والضغط الشعبي يزداد على الحكومات الغربية التي نأت حتى الآن بنفسها عن اللجوء إلى القوة لايجاد حل للأزمة السورية،  وذلك بعد سلسلة من المحاولات الفاشلة لاقناع الرئيس الأسد بالتنحي عن الحكم والخروج من البلاد، وبعد فشل طرفي الصراع في سوريا في احراز الانتصار النهائي على بعضهما بعضاً، وكذلك في تحقيق أي خطوة إيجابية على طريق الحوار السلمي بهدف وقف الاقتتال وإقامة حكومة وطنية مؤقتة واللجوء إلى المحادثات عوضاً عن التقتيل والتدمير، رغم كل الضغوط عليهما ومنها منع تدفق السلاح على المعارضة لارغامها على قبول مقترحاتٍ دولية معينة، ورغم السعي الحثيث من خلال مبادرات متتالية، عربية ودولية، كمبادرة السيد كوفي عنان ومبادرة الأخضر الإبراهيمي، لعقد اتفاقٍ بين النظام والمعارضة حتى في أبسط الصور والأشكال. وكذلك المبادرة الروسية – الأمريكية المشتركة لعقد مؤتمر جنيف 2 في هذا العام

بدأت الحكومات الغربية مؤخراً بمحاولات عملية، سياسية وتعبوية، ومنها منح المعارضة السورية كميات محدودة من السلاح بشروطٍ منها عدم وقوع هذا السلاح في أيادي المجموعات التكفيرية الإرهابية، ووضع الجناح العسكري لحزب الله المتورط في الحرب السورية في قائمة المنظمات الإرهابية، وإطلاق تصريحات أمريكية من المستويات العسكرية العليا توحي بأن هناك خطط جاهزة موضوعة على طاولة الرئيس أوباما بصدد القيام بما يتطلبه الوضع السوري من إجراءات عسكرية، سبقتها مناور ات أمريكية – أردنية هامة على الحدود السورية، وكذلك التهديدات المباشرة من قبل إسرائيل للنظام في حال تهديد أمنها من خلال وضع سلاحه الكيميائي تحت تصرف المجموعات الإسلامية المتطرفة أو حزب الله، إضافة إلى التصريحات التركية التي توحي بأن تركيا قد تتدخل في شمال البلاد، وهو تدخل لن يغير من المعادلة السورية وإنما لمنع الكورد من تحقيق أي مكاسب قومية لهم. وكل هذه التصريحات الساخنة هدفها الضغط على نظام الأسد سياسياً، ولكنها قد تتحول في المستقبل إلى فعل عسكريتقوم به دول إقليمية أو الولايات المتحدة بذاتها، رغم خطورة الاحتمالات التي ستنجم عن هكذا فعل، وفي مقدمتها تحويل سوريا إلى مدخل للحرب الإقليمية الواسعة

إن الظروف المحيطة بسوريا والتطور الحاصل في المسار السياسي وعلى ساحات القتال، حيث عدم وجود توازن عسكري بين قوى المعارضة والقوات النظامية، مقابل عزلة شبه تامة للنظام، إضافة إلى تأثرالأمن في كل من إسرائيل ولبنان سلبياً بما يجري في سوريا، والمشكلة الإنسانية الكبيرة نتيجة نزوح الملايين من السورية، كل هذه المسائل تؤدي الى اضطرار الدول الغربية إلى إيجاد مخرجٍ من هذه الأزمة المستعصية التي أصبحت مشكلة دولية خطيرة، وهذا يعني الاقدام على مرحلة الحسم السريععسكرياً، أو تناسي الموضوع كلياً وبالتالي تحويل سوريا إلى صوماليا في إحدى أهم مناطق العالم بالنسبة لهذه الدول المعنية. ولذا يمكن القول بأن سوريا في انتظار يوم الحسم

ما يجري في تل أبيض تحت المجهر

جان كورد : 23 تموز‏، 2013

(هل تتذكرون رفض حزب الاتحاد الديموقراطي لعودة آلاف البيشمرﮔة الكورد السوريين المدربين في جنوب كوردستان؟ وهل تتذكرون أنه رفض السماح لتشكيل أي تنظيم عسكري كوردي سوري إلا ضمن قوات الحماية العائدة له؟)

إن اشتباك قوات حزب الاتحاد الديموقراطي مع تنظيمات إسلامية عربية في تل أبيض (ﮔرى سبي) قد بدأ واستعرت ناره بعد الاتهامات المتبادلة بخرق الاتفاق المعقود بين هذا الحزب و”جبهة النصرة” المحسوبة على المنظمات الإرهابية في العالم الحر الديموقراطي، وإذا كانت هناك تنظيمات إسلامية أخرى منضمة للقتال إلى جانب جبهة النصرة فإن أي حزبٍ كوردي أو كوردستاني لم يعلن حتى الآن مساهمته في القتال إلى جانب حزب الاتحاد الديموقراطي، على الرغم من استمرار نشاط الهيئة الكوردية (العليا) التي تشارك فيها بعض الأحزاب الكوردية  مع هذا الحزب، ويتردد بأن “قوات الحماية الشعبية” العائدة له تابعة لهذه الهيئة وتأتمر بأمرها، كما ان أي حزبٍ كوردي آخر لم يوقع من قبل إتفاقاً مع جبهة النصرة وسواه من المنظمات المتطرفة التي لها ضلع كبير على ساحة القتال الدائر منذ زمنٍ طويل بين الشعب السوري ونظام العائلة الأسدية الباغي والدموي. وعليه فإن المسؤولية الكبرى في الجانب الكوردي عن النتائج السلبية لما يجري في هذه البقعة التي اشتهرت تاريخياً بصونها الوحدة الوطنية والتعايش السلمي بين مكوناتها الاثنية والدينية، وفي مقدمتها الكورد والعرب في تل أبيض وقراها، تقع على عاتق حزب الاتحاد الديموقراطي وليس على كل الأحزاب الكوردية السياسية، التي نعلم عنها بالتأكيد رفضها الانزلاق إلى أي صراعٍ جانبي اليوم، والمعركة السياسية لها هي ضد نظام الأسد ومرتزقته وحلفائه وشبيحته فقط. 

 

وبناءً على هذا فإن أي اتهام للشعب الكوردي من خلال ما جرى سابقاً من مآسٍ دموية بسبب صراعات مسلحة في مناطق الجزيرة ومن أهم فصولها ما حدث في رأس العين (سرى كانيى)، وكذلك بالقرب من مدينة عفرين في منطقة جبل الأكراد (كورداغ) سابقاً، عار من الصحة ومردود، لأن الشعب السوري عامةً والكوردي خاصةً يرفض انحيازه عن معركته الوطنية الأساسية التي هي معركة سائر مكونات المجتمع السوري إلى معارك جانبية تضر بالنسيج الاجتماعي – الديني لهذه المكونات وتعود على شعبنا الكوردي خاصةً بمزيد من الدموع والدماء والخسائر المادية وتساهم في تأخير وعرقلة نشاطه من أجل رفع الظلم والعدوان عن نفسه.

ويعلم كل العقلاء بأن خرق الاتفاق يقتضي وجود الاتفاق قبل ذلك، فإذا كانت جبهة النصرة ومن ورائها  إمارة (أو دويلة) العراق والشام الإسلامية كما تم تصنيفهما عالمياً من المنظمات الإرهابية  والمتطرفة فكيف يعقد حزب الاتحاد الديموقراطي معهما اتفاقاً؟ وعلى أي أساس تم صوغه والالتزام به؟  ثم يعود الحزب للقول بأنه يقاتل اليوم ضد الإرهاب السلفي، الأردوغاني، المتخلف، المعادي للكورد وكوردستان.

 

هذه الاشتباكات جرت وتجري بهدف الاستيلاء على مناطق حدودية مهمة للغاية، مع التأكيد على الأهمية الاستراتيجية، من النواحي العسكرية والسياسية والاقتصادية، لسائر المنطقة الكوردية على طرفي الحدود بين تركيا وسوريا والعراق، وهذا ما يجعل من هذه الاشتباكات في منتهى الخطورة، كمن يشعل النار بالقرب من حقول قمح آن أوان حصادها، ولذا فإن مجرد التفكير في خوض معارك في هذه المناطق خطأ جسيم، سواءً المرتكب في الجانب العربي أو الكوردي، ونحن نعلم بأن الدولة الكبيرة تركيا، العضو في حلف الناتو، والتي لم تتحرك ضد نظام الأسد عسكرياً رغم اعتداءاته العسكرية المتكررة عليها ورغم كل تهديداتها وخطوطها الحمراء، فإنها لن تتوانى عن القيام بهجمات جوية وبرية على المناطق التي يشتد فيها ساعد الحركة التحررة الكوردية، سواءً في سوريا أو في العراق، وقد فعلت ذلك مراراً وتكراراً في جنوب كوردستان (كوردستان العراق!) منذ لجوء بعض قوات حزب العمال الكودستاني إلى جبل قنديل وسواه ضمن الأراضي العائدة لدولة العراق رسمياً.  والتصريحات اللامسؤولة التي يطلقها البعض من الكورد بصدد “قدرة الشعب الكوردي على التصدي لكل التنظيمات المتطرفة وتركيا من ورائها!!ّ!” ليست إلا بالونات دعائية إعلامية بهدف تقوية عزيمة المنخدعين ببعض أسباب القوة التي يمتلكها هذا الحزب الكوردي أو ذاك، فإن غرب كوردستان (كوردستان سوريا) ليس كما هو عليه شمال كوردستان (كوردستان تركيا) أو شرقه أو جنوبه، من حيث العمق الاستراتيجي والإمكانات والاستعداد التعبوي اللازم للتصدي لكل هذه القوى المتكالبة علينا مجتمعة.  كما أن المواجهة الكوردية “السورية” مع  الدولة التركية غير واردة كبرنامج سياسي عملي لأي حزبٍ كوردي سوري، ناهيك عن أن المرحلة التي فيها حركتنا التحررية الكوردستانية عموماً، ومن ضمنها حزب العمال الكوردستاني (الأم التي أنجبت حزب الاتحاد الديموقراطي) في سعي حميم من أجل السلام مع تركيا، وهي بحاجة إلى فترةٍ زمنية طويلة لبناء قواها الذاتية وحشد طاقاتها وكسب مزيدٍ من الأصدقاء، من العالم كله ومن الشعب التركي أيضاً، وليس الدخول في مغامرات تؤدي إلى تشريد ملايين الكورد السوريين وإفراغ  منطقتهم الكبيرة الممتدة من حدود العراق شرقاً إلى لواء الاسكندرون غرباً من القوم الكوردي.  ما حدث لشعبنا في شمال كوردستان من تهجير وتدمير اقتصادي، وكذلك من قبل في جنوب كوردستان يجب أن لايتكرر لدينا أيضاً.

 

لقد زعم مسؤولو حزب الاتحاد الديموقراطي على الدوام بأن مهمتهم الأولى هي حماية الشعب الكوردي والحرص على عدم تعريضه للخراب والدمار، وافتخروا بأن المنطقة الكوردية قد تحررت بصورة سلمية مدهشة، وحاولوا اقناع إخوتنا في أجزاء كوردستان الأخرى وكذلك العالم بأسره بما اعتبروه أكبر انتصار لشعبنا في غرب كوردستان، وليس من مهامهم الآن القتال ضد قوات النظام السوري، وبرروا بذلك امتناعهم عن الهجوم على مقرات وثكنات ودوائر أمن النظام في المنطقة الكوردية، حتى تماثيل الدكتاتور المقبور حافظ الأسد بقيت سليمة ومصانة في المدن الكوردية “المحررة!”… حسناً. أليس ما جرى في رأس العين سابقاً ويجري الآن في تل أبيض يعد انتكاساً فظيعاً ناجماً عن سوء تقدير المواقف والقوى والفصل بين الصديق والعدو وقلة خبرة في المجالين السياسي والعسكري؟ على الرغم من إدانتنا التامة لأي عدوانٍ على الكورد وقراهم ومدنهم من أي طرفٍ كان، وتحت أي لافتةٍ كانت، دينية أو علمانية، أفلا يتحمل الذين أعلنوا المنطقة الكوردية “محررة ومصانة” بقواهم القتالية مسؤولية فشلهم في كل ما حدث؟  ألم يدقوا منذ ظهورهم اسفيناً بينهم وبين مختلف فصائل الحركة الوطنية الكوردية بمواقفهم التسلطية والاستفراد بالقرار الكوردي؟ فكيف يطالبون الآن بأن تتحمل هذه القوى “الخائنة!” التي كانت تتهم في وطنيتها مسؤوليتها في الدفاع ويتم الاستنجاد بالشعب الذي تم إذلاله بصورة ممنهجة من قبل “أولياء الأمر” هؤلاء، كما حدث مراراً في عفرين وعامودة وكوباني؟  الشعب الكوردي لايقبل أن يستبد به أحد، سواءً أكان المستبد غريباً أو من أبنائه، كما لايقبل ذلك من أي جهة سياسية كانت، سواءً أكان زعماؤها وأنصارها ملتحون أو غليظو الشوارب أو بدون لحى وشوارب.، ولذلك فإن ماجرى هو عدم إسراع الحركة الوطنية الكوردية وتباطىء الشعب الكوردي لتلبية نداء الاستنجاد المنطلق من حناجر واسعة في حزب الاتحاد الديموقراطي لصد عدوان الإسلاميين المتطرفين على تل أبيض، على الرغم من أن صد أي عدوانٍ غاشم واجب قومي ووطني يقع على عاتقنا جميعاً، بغض النظر عن الخلافات السياسية والآيديولوجية. 

 

التهمة التي يخفي وراءها المعتدون المتطرفون وفي مقدمتهم أمراء جبهة النصرة الأسباب الحقيقية لهجومهم على حزب الاتحاد الديموقراطي من شقين: الأول هو أن الحزب خرق الاتفاق المعقود بينهما والذي يقتضي عدم إدخال المسلحين إلى المدينة، وهذا بالفعل  ليس ذريعة تؤدي إلى هجومٍ واسع النطاق ومدعومٍ بمختلف أنواع الأسلحة، حتى المدافع الثقيلة والدبابات، والثاني هو أن المهاجمين يعتبرون حزب الاتحاد الديموقراطي أداةً من أدوات النظام الأسدي، يحارب الجيش السوري الحر، ويدافع عن نقاط استراتيجية للنظام في المنطقة، وهذه الذريعة أيضاً غير مقنعة لأنه من الأولى استخدام هذا السلاح الكثيف للهجوم على قوات النظام ولمساعدة مدن محاصرة كما هو حال مدينة حمص مثلاً. ولكن من جهة أخرى، ليس الإسلاميون وحدهم يوجهون هذه التهمة إلى حزب الاتحاد الديموقراطي، وإنما عدد لايستهان به من الناشطين الكورد أيضاً، فلماذا يتم اتهام هكذا حزب كبير يعتبر نفسه جزءاً من قوى الثورة السورية  بالذات؟ ولاحاجة لنا بالدخول في هذه الغرفة المعتمة التي تمتلىء بالشكوك والظنون حتى لانظلم أحداً.

 

زعم أكابر هذا الحزب بأن الحق كان إلى جانبهم في أحداث مدينة عاموده الدموية المخزية، ثم اعترف أحد هؤلاء علناً بأنهم يتحملون المسؤولية عن حدوثها لأن “المدينة كانت تحت حمايتهم!”، فهل يتحملون المسؤولية عما يجري في تل أبيض أيضاً وفي كوباني وفي عفرين وما حولها، وهي كلها في حمايتهم؟  وهل يتحملون المسؤولية عن عقدهم اتفاقاً مع منظمة يعتبرونها إرهابية؟

 

 أطلق  هؤلاء تصريحاتٍ مثيرة عن اقدامهم على بناء “إدارة ديموقراطية ذاتية” خلال شهور قلائل قادة، وطالبوا الكورد بإبداء الآراء في مشروع دستور هذه الإدارة، على الرغم من أن الإدارات الذاتية أو المحلية لاتحتاج إلى دستور، وإنما الفيدراليات هي التي تحتاج لدساتير، وهنا أيضاً لم يستشيروا الحركة السياسية الكوردية ولم يدعوها لعمل مشترك في هذا المجال، ثم صدر عن “هيئة التنسيق الوطني” السورية، التي حزب الاتحاد الديموقراطي عضو فيها، بيان  يذكر أن مسؤولي هذا الحزب قد تبرأوا من هذا المشروع وأكدوا على أنه ليس مشروعاً باسم الشعب الكوردي. فكيف يصدر هكذا بيان بعد كل ما قيل ونشر عن هذا المشروع؟ بالتأكيد إن قيام حزب الاتحاد الديموقراطي بما يحلو له باسم الشعب الكوردي وبالغياب عن إرادته، بل وبدون فصائل حركته الوطنية الأخرى يؤدي إلى أخطاء جسيمة مضرة بشعبنا وقضيته العادلة.

 

وأخيراً،..

لابد من التأكيد على أن حماية الشعب الكوردي عن طريق تشكيل قوات مسلحة مسؤولية مشتركة تقع على عاتق مختلف الفصائل الوطنية لهذا الشعب، وأن إقامة إدارة ما، يحكم بها نفسه بنفسه، ضمن حدود الدولة المشتركة: سوريا، مسؤولية جماعية أيضاً، وكذلك فإن إقامة علاقات مع المعارضة السورية، الوطنية والديموقراطية والإسلامية المعتدلة، يجب أن تأخذ بعين الاعتبار وجود هذا الكم الهائل من القوى السياسية الكوردية، كما أن الشروع في قتالٍ مع هذا أو ذاك يجب أن يدرس بعناية فائقة في أضيق الدوائر الكوردية الهامة، إذ أن شعبنا غير مستعد لزجه في معارك جانبية في هذا الوقت الحرج والخطير من تاريخ سوريا التي هو جزء أساسي من مكونات مجتمعه الفسيفسائي.

 

 

Hamêd Bedirxan

Cankurd

Hamêd Bedirxan Hozanvanekî mirovnêz bû Baş tê bîra min. Piştî reva Ereban a mezin bû li ber Îsraîl di cenga 1967’ê de, em xwendekarên dibistana navîn, ku çavên me taze li pirs û kêşeyên ramyarî, çandeyî û netewî vebû bûn û bi taybetî li pirsên çînî û fîlosofî..Me gellek pirtûkên, ku dihatin wergerandin bo Erebî dixwandin û gava pirtûkeke bi Kurdî bi dest yekî keta, êdî ew padişahê me bû, em li ber û dora wî digeriyan, ku wê pirtûkê bi dest xwe ve bînin û bixwênin.. Di wê demê me gellek zanayên ereb ji mamhostayan dinasîn, lê kurdekî fena wan bi çandeyê dizanî pêrgî me nehatibû, me nedîtibû.. Ez heftê carekê an du caran diçûm ba hinek mamostane kurdên komonîst û bi wan re diketim peyv û gengaşan li ser kêşeya netewî û li ser hinek pirsên çînî..Ez ji wan pir fêr dibûm û min pir pirtûk ji wan dibirin û dixwandin, lê bîr û baweriyên min cuda bûn ji yên wan û di pirsa netewî de em tersî hev û din diçûn.. Rojekê min li ba wan destnivîseke xweşxêz bi zimanê erebî li ba wan dît, hozaneke nûjen bû ya bi navê “Ricûu’n mîn Waterloo: Vegerek ji Waterloo” û pareke din ji hozanekê, ku bi navê “weseka min”..Min ewan xwandin..Ez gellekî bi wan hikar bûm, lê zimanê wan ê erebî jar bû, tê de pir şaşiyên çûnivîsê hebûn.. Ji min re gotin, ku evan hozanên Hamêd Bedirxan in û ew kurdekî ji bakurê Kurdistanê ye, mala wî li gundê şîyê ye, li ser sînorê ye, pir hejar e û pereyê wî bo çapkirina destaneke hozanan nînin.. Min pir hez kir, ku ez wî binasim û di demeke kin de ew ji gund hat Helebê û min ew li mala wan mamhostayên çep dît..Xortekî mîna min di destpêka hişyariya xwe ya ramanî de, dê çawa kanibe li ber lehiya çemekî mezin ji çand û dûrok û hozan û serpêkên ramyarî û ramanî raweste..?! Bi rastî ji wê dîtinê ve, em bûn dostên hevdu û hercarê ew dihat Helebê, dihat mala me jî. Destpêkê bavê min digot: – “Kurê min ev komonîst e û çil salî ji te pîrtir e, tu çawa li gel vî bûyî dost?..” Min jî bersiv didayê: – “Ma ne hemî dostên te yên, ku tu bi wan re bi kaxetan û tawlê dilîzî, tev komonîstin..” lê piştî demekê êdî bavê min jî bûbû dostê wî .. Wek ji min re ewî bi xwe gotiye; ew helbesta “Vegerek ji Waterloo”, ku bi rastî yek ji hêjatirîn parçeyên bijarte yên hozanên wî ye, gava di karê avahiyê de kar dikir nivîsî bû, tenekeyên tijî çemento li ser milên xwe radikirin û di silimek darî re hildikişî, da nanê zikê xwe bistîne..Ewî digot: “- Karkir û xudankar bawer nedikirin, ku helbesteke mîna wê ji dest min derketiye..” Di wê helbestê de ew reva Ereban ya ramanî, reva hişê êldarî û reva sosyalîzma netewî û kêmhişiya çîna serdest û deselatdar tîne zimên..Dixwast bo Ereban bibêje, ku pêwîste ewan hişê xwe biguhêrin û ji reva 1967’ê fêr bibin.. Ew hozan hat belavkirin û navê Hamêd Bedirxan êdî ket ser gellek zimanan.. Hamêd Bedirxan bi windakirina Nazêm Hîkmet hikar bûbû, pir ew dihanî ser zimanê xwe û ji min re li ser Hemzatov, Lorka, CHE Geovara û pir qehremanên şoriş û çandeya çep dipeyivî.. Ez ji wî fêr bûm pir tiştan, tenê gava serxweş dibû, ez jê dixeyidîm ji ber ku ez dij bi noşîna mey û Ereqê me û min hez dikir ew bipeyive û cîhana min a çandeyî bi zanîna xwe dagire, fireh bike.. Hamêd ji aliyê diravî ve pir hejar bû, lê ew pirtûkxaneya hozanvanî û ramyarî bo gellek xwendekarên kurd bû..Hozanvanên ereb hîn ew baş nas nekiribûn, lê di nav Kurdan de pir hatibû naskirin.. Pişt re Li nav Ereban navdar bû. Gava ez bi wî re li ser Kurd û Kurdistanê dipeyivîm, di wan salên pêşîn de ji hevnasîna me, ji min re digot: “-Ena lestû mîn wetenîl eşîre: Ez ne ji niştê êlê me.”. Lê min bihîst, ku Hamêd Bedirxan di salên dawiyê de ji jiyana xwe piçekî bêhtir ber bi pirsa netewî ya kurdî ve hatibû û li ser tevgera netewî ya kurdî jî dipeyivî û tozeke Kurdînî jî xistibû nav hozanên xwe..Mixabin! Em ji hev bi dûr ketin û gava hatiye Almaniya, hinek xêrnexwaza nehêlan ew min bibîne.. Hamêd Bedirxan nedixwast pir li ser ciwaniya xwe bipeyive, loranî ew diêşiya gava li ser wê demê dihat pirsîn..Lê diyar bû, ku ew di jiyana xwe de pêrgî pir serpêkên bi hêstir û girîn hatibû.. Ji min xwast, ku ez hinek hozanên wî wergerînim bo Kurdî û du caran jî helbestên xwe bi Kurdî ji min re xwandin..Wî rexneyên xwe li nivîs û hozanokên min dikirin û şanoweke min abi zimanê erebî li gel xwe bir, ku jê re sergotinekê binivîse, lê me hev û din piştî wê nedît, ez çûm bendexaneyê çûn û hatina wî jî kêm bû.. Digot: “- Bi Erebî binivîse, da tu navdar bibî, pişt re bi Kurdî jî binivîse..” Lê mixabin! Min gellek hez dikir, ku fêr bibim nivîsîna bi Kurdî û tevî ku ez bi Erebî baş dinivîsim, lê di wan salan de tenê min sê gotar bi Erebî belav kirin..Tiştên, ku min bi Erebî jî ta niha nivîsandine, giş mane, min nedane çapkirinê. Min hinek helbestên Hamêd Bedirxan wergerandin, lê ewan li welêt man û ez nizanim çi bi wan hat..Destana wî (Li ser rêyên Asiya) ku bi Erebî ye, hat ji min re, lê mixabin! Ew destan jî Feuzî Etroşî ji min bir û venergerand.. Di pirtûka min a hozanê de (Dilopeka xwîna dila) hozana tev paşîn ya Hamêd Bedirxan e, min ji Erebî wergerandiye û navê wê (Leşkerên Hêviyê) ye..Destpêka wê jî wilo ye: “Werin zarokno! Zarokên welatê min! Zarokên hemû welatên cîhanê! Em ji çavên xwe hêstirên sotinê, dudiliyê û keserê bimalin…” Ez dixwazim di vê navê de du bûyeran li ser Hamêd Bedirxan bînim ziman: Carekê hat mala me û di wê rojê de min bihîstibû, ku polîsên veşartî dîsa hatine mala me, li min pirsiyane..Hamêd Bedirxan ji diya min pirsî, ka bo çi hêstir ji çavên wê dibarin, diya min ji wî re ew nûçe got, Seriyê xwe bada û bêdeng ma, hîç tiştek negot, lê min dît, ku hêstir ji çavên wî jî dibarin.. Min ji wî re qehwe anî û gotê: “- Mamoste! Tu bo çi wilo xemgîn bû?!” Gote min:“- Te ciwaniya min anî bîra min..Erê ma hîn kurdek li ser rûyê zevînê heye neketiye zindanê?” Pişt re gote diya min a, ku leganeke tijî gul li ber wê bû: “- Gul hatine pêdakirin, ku mirov li wan temaşa bike, wan bihin bike, ne wan biçirîne, ku bike şîrone û leçer..”..Ew ji ciyê xwe rabû, destê xwe li milê min xist û got: “- Eger tu dixwazî bibî mirovekî mezin, li pêş binêrin û rêya xebatê bernede..” Carekê jî em di nav pirtûkan de li odeyeke min a piçûk rûniştibûn, gote min:“- Ez ji diho ve gellek tûre bûme, xeyidî me..” “- Çima mamoste?!” “- Dihonî ez û serekekî tevgera kurdî li maleke Kurdên komonîst bûn, me bi hev re Ereq vedixwar.. Me ji radio bihîst, ku Mela Mustefa Barzanî koç kiriye diyarê dilovaniya Xwedê. Ewê ku xwe serekê tevgera netewî dizanî, keniya û çepik lêdan û got: “-Vaye em ji pîrê kevneperest azad bûn”..Hamêd got: “- Wijdana min negirt, ez di cî de rabûm ser pêyan û deqeyekê bêdeng ji bo hurmeta Mela Mustefa rawestiyam..Lê mixabin! Min Ey Reqîb nedizanî…Ew qehremanê azadiyê bû, bîr û baweriyên wî ne mîna yên min bûn, lê ew ji bo azadiya gelê xwe xebitî.” Hamêd eve got û cigareya xwe kişandm dîsa bêdeng bû.. li pirtûkan û li dora xwe nêriya û bêdeng rabû çû.. Bi rastî min di Hamêd Bedirxan de hozanvanekî jêhatî û mirovnêz nas kiribû ûez pir ji hozanên wî hez dikim û bi naskirin û dostaniya serbilindim. Lew re min hinek ji helbestên wî vegerandin Kurdî: Leshkerên Hêviyê! Hamêd Bedirxan / Şam 1983 / sala 1985Cankurd Wergerandina: ( Ev hozana xweşik berî lêdana hov a World Trade Centre bi 18 salan hatiye nivisandin) Werin zarokino! Zarokên welatê min Zarokên hemî welatên cîhanê! Em ji çavên xwe hêstirên sotinê, dudiliyê û keserê bimalin.. Em dest bi lawajanên xewê bikin …û bi yek dev…. Bila bi bahozan re li hemî cîhanê belav bibe.. Di deryan û çiyan re Bi bajarên mezin re.. di oqyanûsan re. Gava ez piçûk bûm Navan ez ditirsandim: Îskenderê makdonî, Cengîz Xan Daryosê zordest û Kîpiyadês Û gava Teymor Leng dihat bîra min Min tuf ser axê dikir! Ez ji darên rengê hovan ditirsîm Wek çawa hûn ji kuştiwarê Guevera ..û Lomomba, ji kuştiwarê gelan heznakin… Di şevrêketinên xewna min de Ez bi Huseyn û laşên çola Kerbelê re dimam Lê, hûn di xewnan de Termên, ku di devên segan de dibînin Li çola Sînayê.. Sebra û Şatîla.. Li Sohr û Sayda..Salvador û Prêtoriya.. Kêr di stoyê çûkê de ye.. Gava em piçûk bûn, Napalm tune bû Lê bîranînên bi sotin Sungiyên serbazê reş di nav leşkerê General Goro de.. Em çiqas digiriyan – ez digiriyam- me zarokan.. Bi ser şehîdên deşta Girante de ..û çiyayên Astoriya.. Çiqas di bîra me de bûn, Wêneyên Hemze, Huseyn û Rustem.. Lê hûn, bi navên Cemîle û Guevera yê mêrxas Zorba û Mazlum dipeyivin.. Çi caran ez bi Danton û Mara re ne bûm Ez bi Babov re bûm.. Lê hûn, bi min re niha Mehmûd Derwêş û Tewfîq Ziyad dixwênin.. Werin zarokên welatê min …û zarokên hemî cîhanê…. Em rêzên xwe bikin yek Pêlên ji xeydê Pêlên ji hezkirinê Bi hev re bilivin… ..û li wir..li hêviya nan û chokola.. Li hêviya dêmên kenok ên dayîkan.. Em şer bikin dostino! Zarokên welatê min û hemî cîhanê Dij bi çekên neotronî û Amerîka.. Ji bo defteran, nivîsaran û avê Ji bo ezmanê şîn û firindan Ji bo genim û gulîlk û baxan… Werin em bicivin, hemî piçûkên cîhanê! Leşkerê me wê pir mezin be Ji çendek zarokan Wê leşkerê me ber bi rojên şirîn ronak ve bibore..!

———————————-

Ez li kushtiwarê Lorka digerim

Wergerandina ji Erebî: Cankurd

(Wek em dizanin Hamêd Bedirxan komonîst bû, pir ketibû bin hikariya Nazêm Hîkmet, û tevî ku Kurd bû jî, lê xwe ji netewayetiya kurd diparist..Em demeke dirêj dostên hev bûn û pir dihat mala me li Helebê, em li ser kêsheya kurdî bi hev re dipeyivîn û rêzgirtin ji dîtina min a neteweyî re diyar dikir, lê digot jî: Ez ne ji nishtê êlê me! ..Dixwast ez bibim niviskarekî bi nav û deng..Lê mixabin! rêyên me ji hev cuda dibûn..û min daxwaza dilê wî bi cih ne anî… Min du parçeyên hozanên wî ji Erebî wergerandin bo Kurdî, yek ji wan eve ye û ya din jî (Leshkerê Hêviyê) ye, ku di dîwana min ( Dilopeke xwîna dila) de ye.. Gava min Hamêd Bediraxn nas kiriye wî (Vegera ji Waterloo) bi destnivîs teva kiribû, ez bi wê helbestê pir hejiyam..Hêviya min ewe, ku ez wê careke din bibînim û wergerîn zarê dayik û bavê Hamêd Bedirxan, Kurdiya, ku jê hez dikir, pê dipeyivî, lê nekanî bû pê belav bikira..Ew binzor bûbû bi Erebî belav bike, tevî ku pir caran nivîsên wî pêdiviyê serrastkirina zimanî bûn.) Ez li ser sîvlekên bajar û zireyan (1) rawestiyam Ez hemî qeraxan, zinar û qûm û çêkirgehên keshtiyan dibînim!.. û mala miriyan… Ez lêdigerim: Li kushtiwarê Lorka?!.. Ez ketim nav taxên gelêrî yên nebedkirî Li gel kushtiwar û dizan rûnishtim.. û bi shevan, di havîn û zivistanê de, geriyam li kushtiwarê Lorka… Ez daketim kûraniyên zevînê (2) Di çalên komira kevirî de û bi wêrekiyeke mezin Ez pêrgî alafa “Girîzo” (3) hatim û dîwarên heriftî.. û rêyên hishbir.. û qîrînên karkiran!.. Ez li kushterê Lorka geriyam!.. Ez li wir bûm, di nav zireyan de Li gel talankeran Li gel serbirr û dêwên bahozan û têwerkirinan.. û ez li kushterê Lorka geriyam!.. Ez li bayan suwar bûm Li qantir, Li tirênan û li keshtiyan… Min pir mîl (4) ji maweyan (5) û bê jimar derbas kirin… Ez qûma sehraya û badê (6) çolistanan bûm.. Ez li bin konan Li gel shivanan.. Shîrê miyan Karwanên hêshtiran.. Avên shor Di avçalan de bûm.. Ez li kushtiwarê Lorka geriyam!.. Ez di ber kenarên çeman re boriyam… Li nav beyaran, rezên tirî û zeytûnan… Zireyên pêldayî ji sundisê kesk Dîmenên guhartî di her awirekî de.. Desht û dûzî, gelî û gir..û çiyan.. Çemê Tace (7) û Xirnate, bajarê berbangê (shifaqê)! Aasî Garon Donaw Antakya Bordour Komara gelêrî : Taborîth (8) Sala hezar û nehsed û hinekî.. Ez li kushtiwarê Lorka û komarê..geriyam û min gotinên Wolter, ku di ber Kala de kirine, bihîstin.. Skala.. Volî Berger, Tabu… Çayxaneyên shevî û kabarêt Dîdarên balkêsh, shirîn, tirsavêj û lezok… Min yarî li gel keçên nûgihayî kirin… Min jinebî hembêz kirin.. û li gel mêrkiriyan bi hêzeke bê wekanî raketim.. û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!.. ( 2 ) Min dasika xwe li gel palekaran hilgirt û bi zûkî ji xew rabûm.. Min ceh û genim çiniyan.. û bi tiliyên xwe yên hozanî pembo çiniya tayên nîsk û colbanan hilkirin.. û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!.. Ez li ber shewqa hêvê li ser bêderan raketim Min çêrok û efsane ji devê cotiyaran bihîstin Li ser axatiyê, evîn û mirinê û li ser kedxwarinê.. Min shevên bi tirs di jêrzemînê de borandin Li gel kablîzkan (9)..di qulînên wan de… û ez li gel mezelkolan (10) mam Ez li kushtiwarê Lorka geriyam!.. Min endizyarî kir, felsefe xwend û aboriya ramyarî.. û min diploma torevanî û rojnamevanî stand..

Ez bûm rêhevalê kotan (11) û malvesharan..

Min ji kenalên romanî vexwar û min çemento hilgirt qatên bilind

û ez di karê ramyarî de bi cih bûm û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!..

Min kesek nedît Min nedît! Min nedît!.. (3)

û min dest bi koçkirinê kir ji dergehê wê yê fireh de bi nav tarîgehên dûrokê de.. Ez bûm rêhevalê Gulgamêsh Ez bûm Enkîdo..

Min burca Babil ava kir…

Min ji Semîr Emîs hez dikir..

û Roksana…

Min Ehram ava kirin

Ez yek ji wan karkiran bûm, ku bi hezaran mirin

Ji ber Belharsiya û Malariya Min bi gayan re qutê kir..

û ez hêzdar, wêrek bûm di rûyê komplo û xinizlîskan de rawestiyam

Di Pireya Keseran de û Dadgeha Teftîshê de…

Lê ez bi ashên bayî re neketim pevçûnê..

û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!

Ez li gel shah û Imperatoran bûm sultan û shahzad û kerdînalan Ez li gel keyser bûm Prothos hêrish ser min kir…

û min al hilgirtin..

û min di kolos û kelehan de venan û li ser destên Spartacus û Babekê Xuremî..

Ez li ber maseya li hev bihakirinê rûnishtim, Li gel Antonio û Cleopatra!..

Ez hozanvanekî salbiçûk bû û ez bi xweshnûdî pêrgî mirinê bûm û min seriyê xwe kir bihayê wê shevê…(12)

û ez li kushtiwarê Lorka geriyam…

Min bi evînê bawer kir..

Poshkîn, Lêrmantof û Vîrgîl Ovîdês Dantê û Mîlton…

Di Fîrdewsa windayî de û li ser devê dûjehê û rêçala Daryal..û..

Inîyîd..

Min bi evînê bawer kir..

û bi Zerdesht ..

û Boda..

û Konfoshyûs û Mesîh..û Muhemmed…

û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!..

Xedîce li pêsh Mîhrabê bû…

û Meryem bo cîhanê û bo hejaran berken dibû..

Delîle di razangeha Shemshûn de bû..

La Martin li pey seleceya Coslîn bû…

û seriyê Domînîk li ser kabên Êlîwar bû û Êlza bo Aragon dikeniya… ( 4 )

Ez bi kushter û kushteran re, û bi kushtî re jiyam…

û ez li kushterê Lorka geriyam!..

Ez tev li ceng û shergehan bûm…

Ji Troya ya xiniz de Ta bi Boatiyê

Ji Cenga navxweyî ya espanî ve

Ta bi Cenga Bon û ez bûm rêhevalê Hanîbal

Di rêçalên çiyayên Alp de..

Li kî derê ye niha Evdilrehman El-Xafiqî Charl Martin..

û Jokof û damekirina Berlin?! (13)

Loyed Goerge Clêmanso Hitler û Eisenhauer!?..

..û ez li kushtiwarê Lorka geriyam!.. E

z ne ji (Intelegenc Service) (14) bûm an ji Gestabo Ez ne ji mêrên dema Evdilmalêk Merwan û El-Muntesêr Bîllah bûm..

Ez cotkarim Di birçîbûna xwe de Di evîna xwe de Di gundê xwe de Ez li kushtiyarê Lorka digeriyam!..

Carekê jineka falgîr (15) bo min got:

– Bo çi tu li kushtiwarê Lorka digerî?

Ma ew ne li her dereka ku te serî lêdayî ye.

Ew di zireyê de serdarê keshtiyê bû..

û di hishkiyê de: Shah..

û shahzad û shahên komir û qesdîr û hesin in..

Rockfêler, Ford Seyid û bankin…

Li deshtan ew Axa ye..

Li bajaran ew sermiyan e..

Di evîna (serdema Neotronî) de ew dilber e…

Hemî kushtiwarên, ku li dora selece ne..

Ên xayîn in û (bihayê zêde ye)…

Nezanîn û belengazî û nesaxî û tu yî ewa ku li tenishta min rûnishtî û bi min re dixuyî..

bohîmî (16)..

nîshanbazî suryalî…

Tu kushtiwarê Lorka yî..

Ez, tu û em..

Hemî ewên ku li ber bûyerên rojane radiwestin Destgirêdayî û bêlayî…

Ên kushtiwar in…

Rabin…ji xewa xwe..

Ji kêfnûshiyê xwe…

Em naxwazin, ku careke din bimirin Lorka û Goevara…

û Lomomba…

—————————————–

01- Zire : Behir, Derya

02- Zevîn : Erd, Zemîn

03- Girîzo: Shêweyekî shikeftên komira kevirî ye, pir caran diteqe û gellek karkir tên kushtin

04- Mîl: Dora 1600 Metr e

05- Mawe: Mesafet û dûrî

06- Bad: Ba

07- Tace: Çemeke li Espanya

08- Taborît: Komareke gelêrî, sosyalîst, tobawî ye, ku gelê wê cîngane (Qurbet) in, li çiyayê Karbat ûderdorên wê dijiyan

09- Kablîzk: Kabcî û qumarcî

10- Mezelkol: Ewê li goristanan kar dikin û goran dikolin

11- Kotan: Ewê ku kar ji binî ve kirê dikin û bi pareke mal an pere dixebitin, wek muteehêd û Kirêkaran

12- Hozanvanê salbiçûk di hozaneke Poshkîn de shevekê ji sê shevên Cleopatra dikirre û seriyê xwe wek biha dide

13- Damekirin: Hîsar û ji wê lîska Dame (nehberk û sheshberkê) hatiye

14- Mebest CIA -Karbidestiya hêminiya Amerîkî ya namdar e

15- Falgîr: Ewê / Ewa ku tê re dinêre, pasheroja mirov jê re dibêje.

16- Bohîmî: Ji navê Bohîmiya hatiye, ew jî navçeyeke ji Swîsra, dibêjin ku berê li wir jin û mal tev li hev bûn, hevparî di her tishtekî de hebû.

Gotin

Wergerandin ji Erebî: Cankurd 1980

Kulîlkek biçûk got: Ez naxwazim di zivistanê de bimirim Ji ber ku serma ye…berf û baran e…

Çûkeke biçûk got: Ez naxwazim di bin ewirin reş de bimirim

Mizgînê jî got: Ez naxwazim bimirim, ne li zivistanê û ne li havînê… Zivistan sar e, qerisiye… û havîn germ e, bi tîn e… Gişa ji Biharê hez dikirin… Lê dûrokê, û serpêkan (1) Em hokirin, ku mar jî li Biharê şiyar dibin û di nav geya de davk û kemendan ji çûkan re vedigirin…

De bila em şiyar bin..

________________________________________ (1) Serpêk: Tecrube

Beyta Qiyametê

28.05.2013   http//:cankurd.wordpress.com      kurdistanicom@yahoo.de

 Image(Wêne yê  kurdekî ji senceqa Iskenderunê ye, lê di koka xwe ji Kurdaxê ye.) 

Mela Mesîhayê Tirwanşî [ 1882-1973 ]

Tîpguhastin: Cankurd

Jêder: Vejîn, hejmar 3, Zivistana 1996ê, r. 91-108, Dihok

 

Subhan ji şahê qudretê

Guh bidêrin vê qissetê

Kesêt evê vê ummetê

 

Bes biken ji vê dinê

Bitirsin ji mirinê

Vebîr xwe bînin şeva bi tinê

 

Bitirsin ji paşerojê

Daîmen şevê û rojê

Ji agirê û germay dûjê

 

Guh bidêrin ciwan û pîr e

Ya gelê beniyêt feqîr e

Mirinê neken ji bîr e

 

Ji bîr biken zêr û malî

Da her bigrîn û binalîn

Ji tirsa yê Zulcelalî

 

Karê xwe biken xebatê

Lez biken demê û sea’tê

Ji roja  e’resatê

 

Bilerzînin ji hîsabê

Ji mehşûşa î’qabê

Ji heybeta e’zabê

 

Ya gelî xelkêt evê cemae’tê

Guh bidêrin vê qissetê

Da bo we bikem beh’sê Qiyametê

 

Qiyamet rojeka pir xewxa ye

Nêzîke hind nemaye

Meferê me her Mewla ye

 

Zeman ku çi perête

Qiyamet wextê bête

Çi (2) halev ser me tête

 

Çi halekê mekan teng e

Çi rojeka vedeng e deng e

Yê bi heq dizanît, h’al çi reng e?

 

Zemanêt radibine ve însan e

Qazî bi xwey Sultan e

(……   …….      ….. ….)

 

Qazî şahê ekber e

Dê ket roja meh’şer e

Mihemmed nebiyê ekber e

 

Mihemmed li dîwanê

Roja h’eşrê û mîzanê

Xwe dihavête meydanê

 

Ew h’ebîbê Qureyş e

Li qiyametê xîretkêş e

Li meydanê tête pêş e

 

Ew Xaliqê Reh’mane

A’lemê diket wêran e

Kes naket çi pirsan e

 

Wêran diket dunyayê

A’lemê dibet fenayê

Kes nîne li wî biketin rayê

 

Ew şah e, ew amîr e

Ew sultan e, qedîr e

Bê  malxwe û wezîr e

 

Ew amir e, padşa ye

Ji hindî mexlûqatêt di dunya ye

Ew dizanît u’mrê wan çi  maye

 

Ew dizanît u’mrê wan  e

Wekî têtin burhan e

Xirab diket wêran e

 

Wekî têt ew  mecal e

Bi pirs û bi sual e

Dibêjîtin Israfîl derh’al e

 

Wê dibêjîtin yê Wehab e

„Ey Israfîl zû rabe

Da a’lemê bikem xirabe

 

Ku min emir da te

Ji hindî mexlûqate

U’mrê wan çû pirate

 

U’mrê wan çi ne maye

Sorê (3) bigre çi ne maye

Da ev roke bikem xewxa ye

 

Tu rabe bi destûrê

Bi destê xwe bigre naqûrê

Lez bike pifke sorê

 

Tu rabe bi xewxake

Mîl û çiya têk rake

Mexlûqata fena ke 

 

Israfîl wekî zanî

Sor di devê xwe danî

Bi qudreta subh’anî

 

Subh’an şahê qudretê

Ne gehand ji xefletê

Bi Sorê pif diketê

 

Wê dibêt şahê sîfat e

Ji hindî mexlûqat e

Kî maye yê bi h’eyat e?

 

Izraîl wê dibête

« Hukim her li (4) te tête

Mexlûqata kim hemû perête

 

Ez geryam li hemiyane

Li tebeqe êt erd û esman e

Min kes nedît bi giyan e

 

Min kes ne dît bi wucûd e

Rûh’ ji qaliba mewcûd e

Ji xeyrê Iblîsê merdûd e“

 

Ferman diket yê Celîl e

Dibêjît: “Ya Izraîl e (5)

Tu her lez bike bi tee’cîle

 

Tu here bilerizîne

Bigeh Îblîsê lee’în e

Rûh’a wî bi zeh’metî bistîne

 

Xweş xweş here bi heybet e

Bi xezeb û bi mîh’net e

Rûh’a wî jê bistîne bi şiddet e”

 

Izraîl hate xare

Bi h’îkmeta yê Cebbar e

Ji teleba yê kuffar e

 

Izraîl dibêjît: “Ya Îblîs e

Ey li xwarê xesîs e

Te çend şûl kirin telvîs e

 

Eve çendî çend sal e

Ev Ademî rakirin zal e

Ve (We) xwe ra pêda kirin heval e”

 

Ew kopekê beraz e

Vê dikevîtin gazegaz e

Li xwe tînîtin î’raz e

 

Dê ketin dengedeng e

Lê zer dibîtin reng e

Dê bezît wekî xedeng e

 

Dê revît wekî xezal e

Ew kopekê şekal e

Ji tirsa nalenal e

 

Ji tirsa dê ketin giryanê

Li ber heybeta rûh’kêşanê

Ji Izraîl dixazît emanê

 

Izraîl dibêt: “Ey kafirê lee’în e

H’ukmê şahê emîn e

Evroke tu çi eman nîne”

 

Izraîl dibêt: “Ey kafirê  mirar e

H’ukmê şahê Cebbar e

Tu xilas nabî ev care

 

Ey musteh’eqê  cezayê

Kes nema ye li ser dunyayê

Wext e tu jî biçiye fenayê

 

Wexte te ji dunyayê rakem

Şerbeka avê bi devê te da kem

Rûh’a te bi zemherîrê şakem“

 

Here wekî seyê pîr e

Vê dikevît hîrehîr e

(……    …….    ……. ….)

 

Hîrehîr e ve direvîte

Bi meşriq û bi mexriba ve dicemîte

Izraîl vêra digehîte

 

Izraîl dibêt: „Ey musteh’eqê le’netê

Raweste vê see’tê

Tam bikevê şerbetê

 

Ew şerbeta weku merg e

Tam bike av û terg e

Dê li te sojin mêlak û cerg e

 

Dê sojin li ber êşanê

Dê bihejin li ber kovanê

Ji ber zeh’meta rûh’kêşanê“

 

Ew sezayê le’netê

Kefte benda zeh’metê

Nabînît çi reh’etê

 

Her wekî ewî zanî

Bi e’zaba yê subh’anî

Rûh’ ji qalibî deranî

 

Wê dibêjît yê Mewla ye

Ew ji bo Qabidrûh’a ye (6):

“Mexlûqêt min kî maye?”

 

Wê dibêjîtin Ezraîl e

Ya Xaliqê Celîl e

E’bdê te may zelîl e

 

Izraîl wê dibête:

“Subh’an li heybetê te

Ez mayme e’bdê te”

 

Wê dibêjîtin yê Zulcelal e (7)

Bilindê bê zewal e:

“Tu jî bimre  mecal e

 

Tu jî bimre gera te ye

Bi destûrî û îzna me ye

Baqî îman her ji bo te ye”

 

Izraîl guh didêrîte

Gazîyekê radihêlîte

Bi îzneha Xwedê dimirîte

 

Fena bûn îns û can e

Weh’ş û teyr û h’eywan e

Mexlûqêt erd û esman e

 

Erd û esman kerker bûn

Melek di şapera wer bûn

Rûh’ ji qaliba veder bûn

 

Mexlûq ku bûn ew fanî

Ew stêrêt nûranî

Dê werhin ji esmanî

 

Ew stêrêt ron û geş e

Roj û heyvêt şefeq xweş e

Dê xesifin, tarî û reş e

 

Dê tarî bin hemû vêkra

Çel û çiya dê çin têkra

Erd û esman dê bin jêkra

 

Ew çel û çiyayêt kubar e

Hat bayekî dijwar e

Kirne tûz û xubar e

 

Wê dibêtin yê Mewla ye

Xaliqê bilindê ee’la ye

Bo min quwwet e, her beqa ye

 

Dibêjîtin: Ezim yê Cebbar im

Êk im, her li qerar im

Ez Wah’idê Qehhar im

 

Wê dibêt şahê letîf e:

“Kanê beniyêt şerîf e

Li wana yêt leîf e?

 

Kanê kafirêt sewda ye

Xudan koçk û sera ye

Ku wan li min girtin de’wa ye?

 

Kanê evêt kubare

Ku wan rizqê  min dixare

Li ser dunyayê, Li gel min digirtin benare?

 

Ka mêrêt li dîwanê

Gedayêt li meyxanê

Cundiyêt li meydanê?

 

Kanê şah û emîr e

Xudan malxwe, wezîr e

Bo çi ranabin, bikin tedbîr e?”

 

Kes ne maye li wê xerabê

Bibêjît wê sewabê

Ve Xaliqî ra bidetin cewabê

 

Cewabê dê det her bi xwe ye

Ew pakê munezzehê bi zatê xwe ye:

“Ev mulkiyê te her ji bo me ye

 

Ji bo me her qudret e

Padişahî û e’zemet e

Mîrî û seltenet e”

 

Ji ew paşa yê Cebbar e

Birandin çend mîqdar e

Rakirin melekêt çar e

 

Ew melekêt celîl e

Cibraîl û Izraîl e

Israfîl û Mîkaîl e

 

Ew her çar ku rabûn

Bi tirs û lerz û tabûn

Li qiyametê multeqa bûn

 

Wê dibêt şahê qudretê

„Herin biken xilmetê

Di ew rînin (li) cennetê

 

Bigerhin li qesrane

H’ûrî û hemû xilmane

Hay biden hemyane

 

Hay biden cennetê

Bixemilînin bi zînetê

Bo Mihemmedî û ummetê

 

Cennetê bizeyinînin

Buraqa bixemilînin

Ve Mihemmedî virêken (werînin!)”

 

Ew Buraqa nûrîn e

Digel alayêt rengîn e

Digel h’ûlle û tancêt nûrîn e

 

Li yaqûta eh’mer bûn

Li xav û ziberceda exder bûn

H’ûlle sor û zer bûn

 

Melek diken xebatê

Dizeyinînin cennatê

Dixemilînin wê  sae’tê

 

Dixemilînin h’ûriyane

Di gel tox û alane

Li gel Buraq û h’îllane

 

Ew melekêt Xwedê ne

Wan tox û alavê ne

Li meydana qiyametê ne

 

Dibêjin:“Erê meydanê

Ey xerabê, wêranê

Qebrê Mihemmedî kanê?“

 

Wê dibêjin erdê Xwedê ye:

„Bi wî kem yê weha ye

Nuzanim bidem cewabe  (??)

 

Bi wî kem yê Cebbar e

Hat bayekê dijwar e

Kirme tûz û xubar e“

 

Bi fermana yê Sebûr e

Melek dibînin ji dûr e

Erdekî diçîtin nûr e

 

Ew çû bûn bi îctîhad e

Qederekê çû bûn tevave

Ew nûrha yê gulbav e

 

Yê ewwel Cibraîl e

Qasidê şahê Celîl e

Bi derkefta, bi tee’cîl e

 

Ew melakê Reh’man e

Dê çîte tu ber wan e

Dê girît her bi ew xane

 

Wê dibêjîtin yê nûrîn e:

“Ya Cibraîlê emîn e,

Eve çi huzn û girîn e?”

 

Cibraîl dibêt: “Ez lew digirînim

Mihemmedî dibînim

Qewî li wî şermînim

 

Ê şermînim li wê qissetê

Xudanê Şefae’tê

Dê pirsît li ummetê

 

Dê pirsît bi xîtab e

Gotin evro ya bê hîsab e

Dê çewa dem cewab e“

 

Melek diçin temam e

Sekinî bûn bi îkram e

Li Mihemmedî kirin selam e

 

“Selama yê Semed e

Xweş riza ye bê Eh’ed e

E’leyke ya Mih’emmed e

 

Ya nûriha berekatê

Tu rabe di e’resatê

Xudanê şefae’tê”

 

Ew xatemê enbiyan e

Radibîteve ji qebran e

Dadiweşînit rihan e

 

Riha alaxê dadiweşînît

Çavê nûrîn teltînît  (hiltînît?)

Cibraîlî pê dibînît

 

Dibêjît: “Ya Cebraîl e, bibêje

Eve çi roj e hoya dirêj e

Min tu ne dîtibûyî li mêj e

 

Çi roj e, çi zeman e

Dunya bûye  meydan e

Diyar nînin çi î’mran e”

 

Wê dibêjîtin yê nûrîn e

Ya Cebraîlê emîn e

“Kanê Mekke û Medîne?”

 

Cibraîl dibêjîtin sewabê

Ve nebî ra detin cewabê

“Ev roke roja h’îsabê

 

Ev ro roja fîraqê

Ya we’dê û mîsaqê

Hilo suwar be li Buraqê”

 

Ew suwarê serwer e

Dibêjîtin: “Ka Ebû Bekir û U’mer e

Û Osman û E’liyê heyder e?

 

Ew suwarêt serbestin

Celeb girtin li desta  (deşta)

Rawestin li pêşî desta”

 

Wê dibêjîtin yê nebî ye:

“Ya Cibraîlê exî (8) ye

Ummeta min li ku ye ?

 

Ya exê (birayê!) bo min bira ye

Bê  minnet û riza ye

Ummeta min kî maye?

 

Ez mame li jiyan im

Bi muştaqê h’eyran im

Bo emmetê xwe dilkovan im”

 

Wê dibêjîtin melekê emîn e:

“Bi wî kem yê nûrîn e

Min hay ji ummeta te nîne

 

Bi wî kem yê subehe

Ne Adem û ne Nûh’e

Ne hatiye bi kes rûh’e »

 

Ew suwarê qiyametê

Wî sicûde çû wê sae’tê

Her digirît bo ummetê

 

Xaliqî  ku we dîte

H’ebîbî digirîte

Baranekê dadirêjîte

 

Bi qudreta ê Reh’man e

Wekî têtin baran e

Heta çil rojan e

 

Çil roja dibarîtin

Çend mîqdar pê ve diçîtin

Mexlûq paşî ditirsîtin

 

Ew Xaliqê Celîl e

Wê dibête Israfîl e

“Hilo pifke Sorê bi tee’çîl e”

 

Bi qudreta îlahî ye

Pif dikete şaxî ye

Vêra dikete gazî ye

 

Wê gaziyê radibêye

“Ya mexlûqêt Xwedê ye

Rabin ev ro roja h’eşrê ye

 

Ya hestiyêt kerker bûyî

Ya leşê jêkra bûyî

Qiyamet wa rabûyî

 

Werne derê ji qebran e

Ji zikê h’ît û beh’ran e

Werne ber lîqayê Reh’men e

 

Werne ber lîqayê

Li qiyamet û xewxayê

Ji e’mela û cezayê

Ji e’zabê û cefayê”

 

Her ji vê gaziyê ra ya mezin e

Rûh’ ji Sorê difirine

Li qaliba dihine

 

Erwah’êt wane dave

Li qaliba bûn belave

Hemû cemyan tevave

 

Hemû rabûn di e’resat e

Ji hindî mexlûqat e

Hemû dizanin e’resat e

 

Hemû dizanin eh’wala

Xwe bi xwe dibêjin hevala

“Wey le me yê xerabe mala”

 

Ew beniyêt sergerdan e

Radibineve ji qebran e

Çil sala li ser piyan e

 

Çil salêt dî tevave

Roj gezekê (gazekê) li hindav e

Dê lê sojin hinav e

 

Çil salêt dî bi qiyas e

Serkolin di pêxasin

Ne kizot e û ne libas e

 

Kesê hay li kesê nîne (niye!)

Ne babê û ne dayê ye

Ji ber germa rojê ye

 

Ji ber germê û şeqawetê

Di roja qiyametê

Kes di hewara kesî netê

 

Li qiyametê û xewxayê

Li poşiya û weylayê

Hemû dizanin xebera (dayê?)

 

Wê dibêjin: “Wey li me bê mefer e

Li me dirêj bû meh’şer e

Kî dê bo me ketin mehder e? (9)

 

Kî dê bo me ketin vê hîmmetê

Mehderê diket vê şefae’tê

Me xelas biket ji vê zeh’metê

 

Me xelas biket ji vê xewxayê

Ji e’mela û ji cezayê

Ji e’zabê û cefayê”

 

Ew beniyêt miskîn e

Wan ji ber germê taqet nîne

Di pêxasin, di şeqî ne

 

Di rûsin, di qelender e

Di pêxasin, di bê mefer e

Dê çine nik Adem pêxember e

 

Ew beniyêt Xwedê ne

Her digrîn û her dibêne

Ve nik Ademî ve têne

 

Dibêjin: “Ya babê me yê pîr e

Sotîn em êt feqîr e

Tu jî li me bike tekbîr e (tedbîr e!)”

 

Adem ve (bi) wan ra dibêye:

„Min xariye ji darê ye

H’eya (fedî) dikem ji Xwedê ye

 

Bi wî kem yê sebûh’e

Şefae’tê nakem bo çi rûh’e

Hûn herne nik nebî Nûh’e“

 

Adem ne kir şefae’tê

Bê hîvî bûn der sae’tê

Jê zêde bûn şeqawetê

 

Di şeqî da li çûnê dilerizînin

Hewara xwe ve Nûh’ra digehînin

(…..          …..              …..)

 

Dibêjin: “Ya Nûh’ pêxember e

Li me dirêj bû meh’şer e

Bo me bike mehder e”

 

Nûh’ dibêt: “Ez ew nîme

Xudanê mehderê nîme

Hûn herne nik Ibrahîm e“

 

Ji nik wî wê zelîl diçin

Bi qudreta yê Celîl diçin

Ve nik Ibrahîm Xelîl diçin

 

Dibêjin: „Ya xelîlê Reh’man e

Hatîn em êt sergerdane

Hîvî biken nik yê Subh’an e“

 

Wê dibêt Ibrahîm e:

„Ez bi xwe mehderçî nîme

Hûn herne nik Mûsayê kelîm e“

 

Ew ji nik wî cuda bûn

Bê hîvî pêkve rabûn

Bi Mûsayî multeqa bûn

 

Dibêjin: „Ya Mûsa, tu bi Xwedê key

Em hatîn debarê lê key

Sotîn, tu hîviyê bikey“

 

Wê dibêjît Mûsa ye

„Şermê dikem ji Mewla ye

Hûn herne nik Isa ye“

 

Dibêjin: „Ya Isa, em bê mefer bûn

Di xubara qiyametê da wer bûn

Sotîn em, kerker bûn”

 

Isa dibêt: “Ez ew nîme

Xudanê mehderê nîme

(…..    …..       …….)

 

Hûn bo çî we di nezanin

Sewdayêt sergerdanin

Xudanê şefae’tê nizanin?

 

Ya şeqîyêt melîle

Her êkî ji me bi h’alê xwe meşxûl e

Herne nik h’ezreta yê resûl e

 

Resûlê rîsaletê

Di roja qiyametê

Ew dê ket şefae’tê

 

Ew h’ebîbê muxtar e

Li Buraqê suwar e

Ev roke ew serdar e

 

Em jî hemî bi Buraqîn

Nebiyên te xelaqîn

Bi Mihemmedî di muştaqîn”

 

Wan ku bihîst ew mizgîn e

Hemû vêkra girîne

Dibêjin: “Ey Mihemmed navşirîn e”

 

Hemû vêkra bi giryanin

Sewdayêt sergerdanin

Li Mihemmedî di h’eyranin

 

Di h’eyranin, di feqîrin, di miskînin

Li çûnê dilerizînin

Hewara xwe ve Mihemmedî radigehînin

 

Dibêjin: “Ya h’ebîbê me yê pak e

Di qiyametê bûn hîlak e

Li me sotîn mîlak e

 

Ummet qewî ya bi e’zab e

Bi şedîd û bi î’qab e

Sotîn, bûne kebab e”

 

Mihemmed dibêjît: “Ya ummetê!

Hingo çi dikir di qiyametê

Ji germê û dûjê û zeh’metê”

 

Ewî ku ummet dîte

Qewî dil pê disojîte

Diçîte secdê (sucudê) û digrîte

 

Ferman diket yê Reh’man e:

“Ey Mihemmed bizan e

Ev roke ne roja sucdan e

 

Eve ne ew mecal e

Serî hilîne derh’al e

Meqsûdê bike sual e”

 

Wê dibêjîtin Mihemmed e:

„Ya xaliqê Semed e

Suala min ummet e.“

_________________________________________

1) Jêder: Vejîn, hejmar 3, Zivistana 1996ê, r. 91-108, Dihok

2) Di teviya metnê beyta qiyametê de (çu) li ciyê (çi) hatiye.

3) Israfîl roja rabûnê (qiyametê) pif Sorê (şaxê) dike

4) Li: Ji

5) Mebest Izraîl e, ku rûh’an distîne.

6) Xudanê mezinahiyê

7) Peyvêd di kovanan de yên Cankurd in

8) Exî bi erebî ye: Birayê min

9) Mehder: Şefae’t û înfîkak û qurtalbûn

 

 

lo fashoyê xûnrêj

cankurd   – cankurd.wordpress.com  

 12.05.2013

Lo faşo yê xûnrêj

 Hêy malwêran! Tu çi divê ji birçiya

Kîna di dil şûrê di destên Hindiya

Serî dehol, wekî gurê çilek dijî

Kurdên reben, azad û pak tu dikujî

Te kes nehêşt, hemî kirin „dûvkên neyar!“

Her kesekî jehir dikî, wek marê har

 Pevçûna gel bi roj û şev karê te ye

Ferman û axaza neyar barê te ye

Bese, bese! Fermana te her kuştine

Hişê te de tovek mirovatî tune

Destan hilîn ji ser gelî, êdî bihoş

 Te Kurd kirin bênamûs û „Heşîşfiroş“

Davêjî tu ser her kesî nebe peya

Lê bi xwe jî herdem wekî segê keya

Çendî tiving li gel te jî evro hebin

Sed leşkerên dijmin li ber mala te bin

Dê rojekê gel bikole gora te jî

Bi tifkirin dê veşêrin termê te jî

Kurdo Bese

Cankurd – Payîza 1974ê

http//:cankurd.wordpress.com      kurdistanicom@yahoo.de

KURDO BESE

ImageSama gura ji hevdu ra

Wekî miyan li ber neyar

Bo çi, wilo, tu zikgirrî?

Kurdê nezan û dilzinar

Canê te de çi agir e?

Boyî çiye, kîna ji ar

Pêş ve diçin di ser me ra

Furs û Ereb, Turk û Tetar

Xeyda dilan berde, were

Aza bijî, te kir zirar

Nêva me da ceng û şer e

Êdî bese, em bûne jar

Kole dijîn li ser zemîn

Payîze dem, nîne bihar

Canê netew de her birîn

Mala me da talan û ar

Dijmin dizî welatê şîn

Merx û tirî, sêv û hinar

Dot û jinan gazî girîn

Xort û peya gerden li dar

Çendî mirin rêka me da

Lawên reben, hêja, kubar

Aso ji xûna gel veda

Baxê mezin bû tar û mar

Bê liv kesî mafek neda

Aza nebûn bajar û şar

Tev de bi hev re em biçin

Tirsê dikin ji me neyar

Gava wilo em hev bixun

Emê bibin toz û buxar

Kurdo bese, nekuj bira

Kujer diket herdem zirar

المثقفون الكرد … بعد خراب البصرة

جان كورد – ‏24‏ حزيران‏، 2013

(ن، والقلم وما يسطرون)

قد يسأل أحدنا عن دور المثقف الكردي في الثورة السورية أو فيما يجري اليوم على الساحة الكردية كجزءٍ لا يتجزأ من هذه الثورة، فيأتيه الجواب حالاً: ” ألا تراهم قد اجتمعوا في عاصمة إقليم جنوب كردستان (هه ولير) منذ أيام، وقرروا ما قرروا فيما بينهم، ووعدوا بأن تتوسع حلقات الاجتماعات واللقاءات حتى يصبح لهم شأن كما لتنسيقيات الشباب من وزنٍ في ميزان القوى الكردية.”

ولكن قد يرفع أحدنا يده ويطرح سؤالاً كهذا: “أنا مثقف من غرب كردستان وليس لي علم باجتماعٍ مثل هذا!!!” فينظر إليه سواه مستغرباً وهو يجاوبه بسؤالٍ أهم:” مثقف؟ منذ متى أنت مثقف؟ ألا تعلم أن للمثقف صفات وطبائع ومواقع ومواقف ونتاجات ومقاربات و… و… و…”

وهكذا نجد أنفسنا في مطحنة كبيرة مليئة بخليط من الأسئلة والأجوبة التي تعيق مشاهدتنا ومتابعتنا للمسلسل الحقيقي والمأساوي الذي تعرض حلقاته المليئة بالشجون والأحزان على ساحة المربعات والدوائر والمكعبات السياسية الكردية، منذ اندلاع الثورة السورية المجيدة وإلى الآن.

وعليه، يجب أن نجيب عن هذه الأسئلة بجرأة حتى ننتقل إلى مستوى أعلى في نقاشاتنا حول ما علينا القيام به للمساهمة في تخفيف وطأة الظلال المرهقة على كاهل شعبنا المظلوم:

–         من هو المثقف؟

–         ما طبيعة المثقف؟

–         ما موقع المثقف في الثورة السورية (ولنقل في مرحلة “تحرير غرب كردستان!” هذه!)

–         ما إمكانات المثقف؟

–         ماذا يريد المثقف من التنظيم السياسي الكردي، ومن قادة الثورة السورية؟

–         ما نقاط الضعف في المربع الثقافي الكردي؟

–         ماذا يريد التنظيم السياسي الكردي، وزعماء الثورة السورية من المثقف الكردي؟

–         ماذا أراد اجتماع هه ولير تحقيقه؟  ولماذا جمع عدداً قليلاً من مثقفي غرب كردستان؟

أعتقد بأن الإجابة عن هذه الأسئلة تقع على عاتق مختلف المثقفين والسياسيين والناشطين، ما خلا السؤال الأخير الذي يجب توجيهه إلى الفئة الداعية لذلك الاجتماع ومن وراءها من ممولين صرفوا مشكورين من وقتهم ومن مالهم لأهدافٍ لا نعلمها تماماً.

لا أريد فرض آرائي وطرح إجاباتي عن هذه الأسئلة الآن، بل أفسح المجال في ذلك للإخوة والأخوات الكرد الذين يهمهم أمر الثقافة القومية والشأن السياسي الوطني، وهم منشغلون في معظم أوقاتهم بتتبع أخبار الساعة في كل ما يتعلق بالكرد وغرب كردستان وإلى حدٍ كبير بما يحدث على ساحة الثورة السورية من جرائم متتالية بحق الشعب السوري وضد الإنسانية عموماً.

برأيي، المثقف الكردي أضعف، كفردٍ من أفراد هذا الشعب، وكفئة من فئاته المستنيرة، من أن يلعب دور اً قيادياً بعد خراب البصرة في “تحرير غرب كردستان” أو في إدارة الثورة السورية، على مستوى المربع الكردي، حيث هناك الأحزاب التي تطحن بعضها بعضاً بأساليب سياسية رديئة، وتقصي بعضها من هنا وهناك، بل تقتل من بعضها بعضاً موالين وأعضاء، وحيث هناك المافيات المسلحة، والفرق الأمنية (آسايش) بعربات الدفع الرباعي من انتاج مصانع كرداغ المخفية تحت الأرض، والتي عليها رشاشات ديكتاروف ولافروف وترفرف عليها رايات أنجولا وليتوانيا، المعدة سلفاً لقنص وسحق كل تجار “الحشيش السوري” في شمال البلاد، وبخاصة حشيش “أبو الذقن” المشهور بتنقلاته بين ( روخاريا وعفريت ) وبين (باب المندب وتل غزالة وعامودا)…

المثقف الكردي لا يستطيع الانخراط في التظاهرات وفي الهجمات على المطارات لأنه لا يملك تنسيقيات مثل ما يمتلكه الشباب، والمثقف الكردي لا يملك الأموال المنقولة وغير المنقولة ليؤسس بها “مؤسسة الفكر الكردي” أو أي حاضنة من حاضنات الثقافة القومية، فهو قادم من البراري وزائل بلا أثر سياسي فعال، حيث أثمان بيع كل الكتب التي نشرها لا تتجاوز المبلغ الكافي لتغطية مصاريف طبعها، وبخاصة فإن الذين يقرؤون الكتب الكردية أقل عدداً ممن يقرؤون بأي لغة منقرضة في العالم.

عزف المثقف الكردي على أوتار قيثارته الحركية مقطع قصير الأمد من مقاطع سيمفونية الحراك السياسي – الإجتماعي الكردي العام، وهو عالة مالية على أسرته إن تفرغ للكتابة، ومجهول حتى بين زملائه المثقفين أنفسهم، حين ينثر بعض الأثرياء دريهمات لكسبهم إلى صفوف جنده الثوار الذين يتقاضى عليهم “دفاتر” دولاراتية.

ولكن رغم هذا المعروف عن هؤلاء المستضعفين في الأرض الكردية، فالمثقف له دور وإمكانات ومواقف ومداخلات ومشاعر وتساؤلات، وقد قال أحد مجانين الشهرة السياسية يوماً بأنه عندما يلتقي بمثقف فإنه يتلمس مسدسه، وقال امبراطور مشهور بأنه يخاف صرير الأقلام أكثر من دوي المدافع، وكانت المدافع في عصره أهم الأسلحة التي ابتكرها العقل البشري واشدها فتكاً على الإطلاق، بل إن الله تعالى قد أقسم بالقلم في القرآن المجيد “بعد التعويذ والبسملة”: ((ن، والقلم وما يسطرون))، فلماذا خوف السياسيون والأباطرة من قلم المثقفين، إن لم يكن لهم تأثير في الشارع المدني؟ ولماذا يقسم رب العالمين بالقلم إن لم يكن مهماً…

في شتى أنحاء العالم غير المتحضر، يعاقب المثقفون عقاباً شديداً لحشرهم أنوفهم في مطبخ السياسة أو الدين، وحتى في البلدان المتقدمة يلاحق الذين ينشرون “الغسيل الوسخ” لحكوماتهم و”أسايشاتهم” وشلة سارقي خبز شعوبهم وبائعي قضاياهم المقدسة في سوق النخاسة ومن أجل مصلحة زعاماتهم، مثلما حدث لصاحب ويكيليكس ويحدث الآن لمن نشر أسرار مراقبة الحكومة الأمريكية لاتصالات مواطني بلادها وضيوفها، ومن المثقفين من يتم منحه جائزة نوبل للسلام وللحريات والحقوق، وهو في ظلام السجن في زنزانة انفرادية، ويلقى بذلك احترام البشر في كل مكان على هذه الأرض، ولذلك فإن معالجة مشاكل المثقفين الكرد والمداخلة بصدد ما يناقشونه، فرادى وجماعات، يجب أن يلقى منا جميعاً قليلاً من الاحترام، إن لم نتمكن من دعمهم ومؤازرتهم فيما يفعلونه ثقافياً وسياسياً ويكتبونه ويقولونه من وجهات نظرهم المختلفة بالتأكيد عن وجهات نظر غيرهم من البشر… ويستثنى منهم بالطبع من يبيع نفسه وكرامته وثقافته مقابل نيل ثناءٍ من أهل الحل والعقد، أياً كانوا ومهما كان جبل الكتب التي كتبوها شاهقاً، إذ أن رسالة المثقف هي عدم المساومة مع السياسيين ومستغلي الأديان وأصحاب السلطان الذين يركبون ظهور البشر ويتابعون استبدادهم واستغلالهم لمن دونهم بأي ثمنٍ كان، ومن ذلك الثمن الاضطرار لشراء بعض المثقفين وتسخيرهم كخدامٍ إعلاميين لهم كما فعلت بعض أحزابنا الطليعية التي تعرف كل شيء أفضل من الشعب، وكل ما تقوم به من سياسات صحيحة بانحرافاتها وتقلباتها وتوريطها شعبنا وقواه السياسية ومثقفيه في ورطة بعد ورطة…

We em xapandin

Cankurd – 28.05.2013

http//:cankurd.wordpress.com      kurdistanicom@yahoo.de

Rojek derbas nabe, ku nûçeyeke nebaş ji herêmên Rojavayê Kurdistanê, di malperên Internetê de belav nebe. Van nûçeyên ku bi nivîskî an bi telefonê ji me re tên û em vîdoyên wan jî hinde caran dibînin, û em li ser rastîniya jêderên wan radiwestin, dibêjin ku her roj lêdan û kuştin û revandina mirovan li welêt çêdibin. Van hêriş ne ji aliyê leşkerê rejîma Esed ve, ne jî ji aliyê sopayê sûrî yê azad ve û ne jî ji aliyê komikên îslamî yên ereb ve pêda dibin, van karên nebaş, ku bi ser gelê me de tên, ji aliyê partiyekî Kurdan ve, ku bi navê „Partiya yekîtiya Demokrat“e, li qelemê dikevin.

Li herêma Kurdaxê davêjine ser rêveçûneke jinan, ku bi terzekî aştiyane jin û keçên Kurd derketibûn li pêş seraya hukumdariya bajêrê Efrînê, ji bo aştiyê, mafên mirov û ji bo xwestina xwarin û av û cereyanê, bi ser ve jî bo xortkirina hevkariya di nav hêzên neteweyî yên gelê me de. PYD avêt ser wan jin û keç û zarokan, bi lêdan û porkişandin û bi dijûnên nebaş ewana ji ser hev belav kirin û hinek ji wan girtin, dan ber jêpirsînê. Yek ji wan dota şehîdekî Kurd e, ku bi navê wî Hennan Dîko bû, û ji malbateke navdar bû. Ji wan jinan re gotin, ka ji bo çi ewana li hember „Cebhetul Nusre“ an li hember „Sopyaê Sûrî yê Azad“ dernakevin, tevî ku wan herdu hêz li derveyî „Kurdistana Azadkirî!!!“ ne, û berpirsiyariya navçeya ku tê de rêveçûn çêbûye, wekî dixuye, di destê PYD de ye.

Li Rojavayê Kurdistanê bi behaniya derewîn a firotina „Heşîşê“, pirr mirov hatin kuştin û li gelek navçeyan bi șêweyekî hovane, wekî li (Til Xezalê), li herêma Kobaniyê, avêtin ser malên Kurdan û xûn rijandin, tevî ku firoşkarên Heşîşê li gor zagona Sûrî nayin kuştin, ewana tên girtin û wan davêjin zindanan. PYD ta niha ne xudan zagoneke fermî ye, ku wilo xûna xelkê, her roj birijîne û behaneyên wilo erzan pêda bike, bo hukumdariya xwe bigudîne.

Ma qey hemî kesên, ku PYD ta niha kuștine, û bi taybet wan kadroyên tevgera neteweyî ya kurdî, giş Heşîşfiroş bûn?

Paş ku şandiyeke Encumena Neteweyî ya Kurdî çû Istanbolê û bi hêz û kesaniyên hembervaniya Sûrî re, di van rojên dawî de, kete gengeşiyê li ser tevlêbûna wê di xebata hembervaniya neteweyî ya Sûrî de û xwe amadekirina bo kongireya Genfê 2, Asayîş û Masayîşên (PYD) avêtin ser xebatkarên wan partiyan li gelek deran û bi taybet li bajêrê Amûde, ku yek ji navendên serhildanên gelê me ye, berê û niha jî.

Ev PYD bi xwe PKK ye li Rojava Kurdistanê, tevî ku ew hezdike, xwe wekî partiyekî serbixwe bide nasîn, lê gelê me baş dizane, ku evana „Apocî“ yên berê ne, yên ku ji me re û ji her kurdekî niştperwer re, digotin „ew ê ji Kurdistaneke serbixwe re nexebite, xiniz e, bê rûmet e, bê şeref e û xayîn e“, û îro ji gelê me re dixwazin siyaseta xwe ya nermokî wekî siyaseteke diristir bidin pejirandin û dîsa dibêjin, ku ewê ne li gel wan be, hevalê neyar e, noker e û xayîn e, tevî ku bi xwe nema tiştekî ji gelê Kurd re dixwazin, heta di navê partiya wan de jî ne Kurd û ne Kurdistan heye, û di bernameya wan de jî ne serxwebûn, ne federalî û ne jî autonomî ji Rojavayê Kurdistanê re heye. Hukumdariya wan jî di bin gumanê de ye, ji ber ku balafirên Esed di ser baregehên wan re difirin û diçin li baregehên hinek dî didin. Ta niha li hinde ciyan, wekî li Nubbul û Alzahra, ku xelkê wan Şîhe ne, PYD aşkere alîgê (alîgirê) leşkerê Esed bû. Di navbera wê û sopayê sûrî yê azad de gelek caran pevçûn pêda bû. Ma qey Nubbul û Alzahra ji Rojavayê Kurdistanê ne, da PKK xelkê wan ji Sopayê Azad biparize? PKK gelê me dikuje û dibêje:“Ez we diparêzim!“ Ma gelê me ji kê diparize? Qey ji serhildana gelê Sûrî diparize ne ji leşkerê Esed?

Fermana bilind a vê komikê Apociyan, wekî komikên dî yên li Rojhilat û Başûr û Bakurê Kurdistanê jî, ku di bin navin wilo yên bê Kurdînî pêda kirîne, ji serokatiya PKK, ji çiyayê Qendîlê ve tê. Iro, bê ku carekê jî ev komika Apociyan bavêje ser qişleyeke leşkerê dewletê an jî aliyekî naskirî ji dewletên cîhanê piştvaniya wê bike, bûye xudana deselatê di Rojavayê Kurdistanê de. Ev çawa dibe, ku hêzek welatekî bê ceng û cîdal bistîne? Gelek çek û debanên giran li ser trombêlên bi çar têvedankan ketine destên PYD, ji ku ve kes nizane. Pirrepirra hêzên wan e, li teviya Rojavayê Kurdistanê „checkpoint“ên sopayekî bi hezaran keç û kurên Kurdan di nav de pêda kirine, heta keçikên 12 û 13 salî jî ji xwe re kirine „Grîlla“ û „Asayîş“, ji dibistan û berdestiya dayîk û bavan derxistine, û bi wan davêjin ser baregehên partî û komeleyên Kurdan, ku ji wan jî hene bi vê PYD re ketine nav hevbendiyekê, ku di saya serok Masûd Barzanî de bi navê „Desteya Kurdî ya Bilind“ hatibû avakirin, û ji ber karên nebaş ên PYD, Encumena Neteweyî ya kurdî, ku têde gelek partiyên me yên dermokrat hene, gihaye pileya destkişanê ji hevkariya di nav wê desteyê de.

Ta niha êşa ku gelê me yê Kurd ji ber hêrişên Apociyan dibîne, destpêka derketina PKK li bakurê Kurdistanê tîne bîra me. Hîngê hemî hêzên gelê me li başûr, li rojava û li rojhilat piştvaniya PKK kirin, bi hîviya ku gelê me yê birîndar û pirrlêdayî li bakur ji nû ve ji razanga mirinê hilbe, lê pişt re hemî wan hêzên neteweyî li xwe hişyar bûn û pêhoşîn, ku PKK wan tew napejirîne, xwe wekî şûngirê wan tevan dibîne û bizava xwe dike, wan gişan ji ortê rake, wan ji qada xebatê sîl bike, wan teva bike. Ev sînaryo vê carê li Rojavayê Kurdistanê tê lîskandin. Pirraniya gelê me vê yekê wekî xapandineke  mezin dibîne, ji ber ku gelê me deriyên malên xwe, sîn û dilên xwe bo her reviyekî PKK, di rojên teng û tarî de vekir, wan xortên, ku tî û birçî di sînoran re hatibûn wekî zarokên xwe xudî kirin, û bi ser ve jî gelek piştvaniya PKK ji her aliyekî ve bi xortanî kir, da kanibe sala 1984ê dest bi şorişê bike. Jin û bûkan zêrên xwe ji ber û sîngên xwe dikirin, bazing û gustîlkên xwe davêtin ber lingêd „Serokê Serokan!“. Ewê vê yekê bavêje paş guhan wê kûr bibe, û ewê wa piştvaniya mezin, bi xûn û bi zêr û bi her tiştekî berhemdar, ji bîr bike, mirovekî kêm e û bi kêşeya Kurdistanê re ne dirist e.

Iro tiştê PKK bi navê PYD an bi behaneya cîbecîhkirina hêminiyê di Rojavayê Kurdistanê de dike, ji zorbazî û sîtemkariya rêjîma faşist a partiya Baas wêrantir e. Ev zoradriya malbata Esed bi xwe ye.

Hîviya min ew e, ku giş roşenbîrên Kurdistanê, part û rêkxirawên wê li hember dîktatoriya PKK di Rojavayê Kurdistanê de bêdeng nebin.

لا للاستبداد في ثيابٍ كردية

Cankurd –  01.07.2013     http//:cankurd.wordpress.com      kurdistanicom@yahoo.de

Image

لدى العلامة الكبير المرحوم عبد الرحمن الكواكبي، صاحب كتاب “طبائع الاستبداد” في بداية القرن الماضي، الاستبداد هو غرور المرء برأيه والأنفة عن قبول النصيحة أو الاستقلال في الرأي وفي الحقوق العامة (المشتركة)، ويشمل الاستبداد السياسي في نظره تصرف المرء أو الجماعة من الناس في حقوق القوم (المجتمع) بالمشيئة وبلا خوفٍ من تبعات أو نتائج. والاستبداد صفة للحكومة الشمولية المطلقة العنان في الفعل أو الحكم، وهي حكومة تتصرف في شؤون الرعية (المواطنين) كما تشاء بلا خشيةٍ من حساب أو عقاب يفرضه عليها محققون وقضاة ومشرعون، وأشكال الاستبداد كثيرة، وهو باقٍ ما لم يكن هناك خوف من مسؤولية.

وعلى ضوء هذه النظرات العلمية الثاقبة التي تنم عن معرفة دقيقة بأحوال وطبائع وأغراض وسلوك الاستبداديين، يجب أن ننظر حولنا في المحيط السياسي لغرب كوردستان، وبذلك سنرى وسنتحقق من أن هذه المواصفات، التي تبدو مثل “روجته طبية” أو مرآة دلنا إليها هذا لعالم الكبير، تنطبق على العديد، أو لنقل على كل أحزابنا الكردية التي لم يصل أي منها إلى الحكم بعد، حتى على مستوى محافظة واحدة، بل إنها محكومة تحاول إخراج رؤوسها من تحت الماء الذي يكاد يغرقها، إلا أنها مغرورة جداً بسياساتها وآرائها، متعالية على قبول النصيحة من خارج دائرتها التي رسمتها لنفسها من أهل الشورى المعلمة (غير الملزمة)، وهي مستبدة في مواقفها، ولا تتوانى عن طمس الحق العام في سبيل إعلاء كلمتها التي تظن أنها الحق والحقيقة، رغم فشلها التاريخي المزمن. وهذا الأسلوب في اتباع مسار العنترية الحزبية والاستمرار في الغطرسة السياسية باقٍ مع الأسف طالما قيادات هذه الأحزاب غير قادرة على تجديد نفسها ديموقراطياً وطالما ليس هناك ميزان توزن به أعمالها، ولا تخضع لسلطة تشريعية مدعومة بسلطانٍ تنفيذي يرغمها على الخضوع لدستورٍ ما أو قوانين معينة، فهي لم تعرف في يومٍ من الأيام مبدأ تحمل المسؤولية بموازاة الرضوخ للمحاسبة في حال فشلها في أداء واجبها.

إن الحزب الأقدر على التحكم بحقوق القوم الكردي اليوم، من بين الأحزاب العديدة الأخرى، من حيث امتلاك أسباب القوة والجرأة على المغامرة رغم الظروف الحرجة التي تمر بها سوريا الآن، هو حركة الآبوجيين التي تطلق على نفسها منذ اعتقال زعيمها في نهاية القرن الماضي اسم “حزب الاتحاد الديموقراطي”، وهي الحركة التي جعلت من شخصية زعيمها وتوجيهاته وحياته بأطوارها المتقلبة حسب ظروفه التي هو فيها نقطة المركز في دائرة أعمالها ونشاطاتها وسياستها، وليست تنظيمات الحركة المتراتبة تنظيمياً وقراراتها. وما يصدر عن هذه الحركة ما هو إلا أوامر وتعليمات معدة لها من قبل أركان حزب العمال الكردستاني الذي قيادته في سعي حثيث من أجل تنفيذ الاتفاق الذي توصلت إلى ابرامه الحكومة التركية مع زعيمه المعتقل عن طريق رئيسها جهازها الأمني المعروف ب”ميت”، وحقيقة الاتفاق وتفاصيله لاتزال خافيةٍ عن أعين الشعب الكردي حتى الآن.

مع مرور الأيام وبسبب فشل هذه الحركة الآبوجية في متابعة ثورتها المسلحة التي بدأت بها في عام 1984 في شمال كوردستان لأسباب دولية وإقليمية وذاتية لا مجال هنا الآن للحديث عنها، تنازلت عن كثيرٍ من طموحاتها وأفكارها وعقيدتها اليسارية الثورية، ولكنها حافظت إلى حدٍ كبير على أسلوبها الستاليني في التنظيم، وهي حسب المقاييس التي وضعها العلامة الكواكبي للاستبداد تتصرف استبدادياً حيال شعبنا في غرب كوردستان وتجاه ما انتظم بين هذا الشعب من قوى وأحزاب ومنظمات، سياسية وثقافية واجتماعية، والعلة الكبرى في ذلك أن ما يسمى ب”مجلس شعب غرب كوردستان” المفترض فيه أن يكون بمثابة سلطة تشريعية تراقب مسارات الحركة وحلفائها إن وجدوا، ما هو في الحقيقة سوى حلقةٍ من حلقات “التهريج الديموقراطي!” المبتكرة من قبل هذه الحركة، لإظهار نفسها كتنظيم مؤمن فعلاً بالديموقراطية، وهذا يعني عملياً أن لا سلطة للشعب على هذه الحركة، وعندما لا تكون هناك جهة برلمانية أو قضائية عليا تشرف على الحياة السياسية لشعبٍ من الشعوب، فإن السلطة الحاكمة تتحول إلى نظام استبدادي. وإن أول ما يقوم به إنقلابيون عسكريون في بلدٍ من البلدان هو إلغاء السلطة التشريعية أو البرلمان، والإسراع في تشكيل “مجلس شعب!” لا تراعى في بنائه الأصول الديموقراطية، وإنما يتم اختيار أعضائه على أساس الولاء للحزب والقائد، وهذا ما نعلمه جيداً عن نظام حزب البعث العربي الاشتراكي الذي حكم سوريا والعراق عقوداً من الزمن، وكان “مجلس الشعب” ولا يزال أحد أكبر أدوات السلطة الاستبدادية والضحك على ذقون الديموقراطيين في العالم.

إن إيغال الآبوجيين في غرب كوردستان في التصرف حسب أهواء زعمائهم ومن خلفهم وعلى ضوء مصلحة حركتهم على حساب المصلحة العامة للشعب الكردي والمصالح المشتركة للأحزاب الوطنية الكردية، واعتبارهم سياستهم الازدواجية حيال الثورة السورية المجيدة هي الحق والحقيقة والمصلحة الأساسية لشعبنا، واتهام ما يخالف أهواءهم وسياستهم بالخيانة والرجعية والانحراف عن مسار الثورة الأممية التي يعتبرون أنفسهم نجومها، طامة كبرى ستأتي بالنتائج السلبية لهم ولشعبنا في المستقبل القريب، إن لم يتراجعوا عن هذا الاستبداد الشمولي الذي يمارسونه حيال شعبنا وحراكه السياسي العام.

لقد آمنت هذه الحركة الآبوجية بمنطق القوة، وأبدت استعدادها لتحمل مسؤوليةٍ تاريخية في غرب كوردستان، وهذا حق طبيعي لها، ولكنها شكلت  لوحدها “قوات حماية الشعب” المسلحة تسليحاً جيداً مجهول المصدر، ووضعت تحت تصرف هذه القوات أعداداً ضخمة من الشباب الكردي، حتى الأطفال الذين لا تتجاوز أعمارهم سن البلوغ، وانتزعتهم من مدارسهم ومن مجال مساعدتهم لذويهم في هذه الظروف المعيشية الصعبة، وهؤلاء الأطفال يتفاخرون بأسلحتهم الثقيلة في عرباتٍ رباعية الدفع “من انتاج مصانع كورداخ وكوباني وعامودا!”، حصلوا عليها من دون أي اشتباكات مسلحة مع قوى النظام الأسدي، سوى بعض المسرحيات المدبرة بخطة محكمة حيث جرى فيها تصادم، لم يلجأ فيها النظام إلى قصف مقرات الآبوجيين بالطائرات ولم تسقط فوق رؤوسهم قذائف كيميائية أو براميل متفجرة، بخلاف ما يقوم به النظام حيال “المتمردين!” السوريين الآخرين.

وهكذا صارت حركة الآبوجيين قادرة على “إدارة غرب كوردستان ذاتياً”، إلا أنها لم تجعل من “مجلس شعبها” سلطة تشريعية بل أداة سياسية تبريرية لما تقوم به من ممارسات استبدادية، كما جرى حيال مظاهرة النساء في عفرين، حيث تم قمعها بأساليب بعيدة عن الديموقراطية وأقرب إلى سلوك الغاب، وكما جرى في هجوم قواتها الأمنية على قرية تل غزال في منطقة كوباني أو في مدينة عامودا التي دفعت أحداثها بشعبنا إلى التصدي لهذا الاستبداد. وحيث لا تحاسب الأحزاب ولا تسأل ضمن برلمان أو مجلسٍ منتخبٍ من الشعب تستمر النظم الشمولية في التحكم والتسلط، ومنها ما يلغي الحياة البرلمانية الحقيقية لفترةٍ طويلة من الزمن.

إن هذه (الجرائم ) التي ترتكب حيال شعبنا في غرب كوردستان من قبل سلطة الآبوجيين ومن وراءها من قوى، بذريعة “حماية الشعب الكردي من الخطر السلفي القادم!!!) ما كانت لتصل إلى هذا الحد من الامعان في الاستبدادية، مالم ترتكب الحركة السياسية الكردية أخطاءً جسيمة في السنوات الأخيرة الماضية، فهي التي اعترفت، دون الرجوع إلى الشعب، بما يسمى ب”مجلس شعب غرب كوردستان” الذي أظهره الآبوجيون وكأنه منتخب من قبل شعبنا كله أو أكثره، وهذا عارٍ عن الصحة، بل انه انتخب من قبل أنصار حزب العمال الكردستاني وحده، واتفقت الأحزاب الكردية السورية مع “مجلس الشعب!” هذا، في حين كان يجدر الاتفاق في حال الضرورة القصوى مع الحزب الذي أسس هذا المجلس، ألا وهو في هذه الحال “حزب الاتحاد الديموقراطي”. وخطأ أحزابنا يكمن في أنها لم تفسح المجال لضم حزب الاتحاد الديموقراطي إلى صفوف “المجلس الوطني الكردي” ثم اضطرارها لقبول الجلوس مع صنيعه “مجلس شعب غرب كوردستان” تحت ضغط المثلث الكردستاني (الديموقراطي، الاتحاد الوطني، العمالي) الذي زواياه وأضلاعه في (أربيل، سليماني وقنديل)، وهو مثلث خاضع الآن لتأثيرات إقليمية من محاور مختلفة تتضارب مصالحها في كل شأن إلا الشأن الكردي. فكان تأسيس “الهيئة الكردية العليا” التي لم تخضع هي الأخرى لسلطة تشريعية بأيادي الشعب الكردي وتحت رقابة ممثليه المنتخبين، وبذلك لا يمكن ارغام الهيئة أو المجلس على قبول المساءلة والمحاسبة وفرض عقوبة ما عليهما.

القول بأن الظروف الحالية لا تسمح بالقيام بانتخابات ديموقراطية دجل سياسي، فكيف تم تشكيل “مجلس شعب غرب كوردستان”، أكان ذلك ديموقراطياً؟ أم غير ديموقراطي؟ فإن كان انتخابه ديموقراطياً فهذا يعني أن الأحزاب الكردية مجتمعةً ستؤسس مجلساً أكثر قرباً من الواقعية والديموقراطية، وإن لم يكن ديموقراطياً ومن قبل الشعب كله، فلا كان هذا الجسر ولا كانت هذه المراوغة التي يتم نشرها ك”مجلس منتخب من الشعب”.

إن ما كتبه العلامة الكبير عبد الرحمن الكواكبي جدير بالاهتمام وعكس تصوراته واستنتاجاته الدقيقة هو الاستبداد، وقد يقول البعض منا بأنه كتب ذلك في زمنٍ سابقٍ لما نحن فيه الآن، فالجواب هو أن الزمن لا يغير من طبائع الحكومات وإنما وعي الشعوب وإيمانها بأنها هي مصدر كل السطات وليس أهواء ومصالح أفرادٍ أو جماعاتٍ منها.”

الحل موجود، والطريق ليس سهلاً، ولكن لابد من سلوك هذا الطريق لإنهاء معاناة شعبنا في غرب كوردستان، وذلك يحتاج إلى مقالٍ طويل حقاً.